(Op 11-6-2013 schreef ik aan Elis: ‘Ik zag trouwens laatst een naamgenootje van je drijven bij het NDSM-terrein’.)
Het is alweer drie halve jaren geleden dat de vrouw die ik mijn derde moeder noemde het aards bestaan verliet.
De herinnering aan haar woont op vriendelijke wijze in mijn hoofd, in mijn leven.
Ook anderhalf jaar geleden heb ik de idee uitgezet om van de toespraken op haar crematie een boekje of een blog te maken.
Dat was kennelijk geen levensvatbaar idee.
Een paar dagen geleden ontving ik opeens de toespraak van een vriendin, met daarin de tekst van een briefje dat Elis ooit schreef aan haar ex-collega’s bij de reclassering na haar pensionering.
Die tekst mag ik hier opnemen (“Die brief is zo helemaal Elis, dat zullen mensen waarderen.”) en dat doe ik met plezier.
Het is een mooi voorbeeld van haar gevoel voor humor.
Die vriendin besloot haar toespraak met: ‘Ik lees hem jullie graag voor, de brief aan haar collega’s van de Reclassering, gedrukt op lichtblauw papier met een zweem van witte wolkjes.’
Beste mensen,
Hartelijke groeten uit de Reclasserings-Hemel, waar ik inmiddels veilig en wel ben aangeland.
Er bevinden zich hier helaas maar weinig werkers uit Amsterdam.
We zijn op een aparte wolk geplaatst , waar ook gerookt mag worden.
Een beetje uit het zicht van de rest, dat is wel jammer.
Veel herrie en drank, zoals jullie je waarschijnlijk wel voor kunnen stellen, en ze doen het ook allemaal met elkaar.
Ik overweeg nu om aan te vragen of ik misschien overgeplaatst kan worden.
Veel liefs en mogelijk tot ziens hierboven
Elis